Laatst, gisternamiddag, kwam ik een meisje tegen met wie ik in gesprek kwam. We zaten in de bus en ze vertelde over haar hobbies en wat ze leuk vond. Ze was op verschillende terreinen te bekennen, kwam bijvoorbeeld wel op Dok’kum Open Air, en hield ,nog voor ACDC, vooral van Elvis Presley. Hoe het simpel gemaakt en toch zo mooi was sprak haar vooral aan. En ze vond het echt en zo puur.
Ze woont in een dorp, ergens bij Sumar in de buurt. Ze had samen met anderen van de opleiding brood gebakken. Ze doet een bakkersopleiding. Die ze waarschijnlijk niet af kan maken. Ze was ergens ziek aan, kwam ik op het laatste moment net voordat ik bij de halte waar ik eruit ging uit de lijnbus stapte.
Daarvoor hadden we een heel gesprek over hoe ze zich kleedde en waarom. Ze zei een aantal erg mooie dingen. Zoals dat ze een breed scala had aan kleding en kleding aantrok zonder vooraf te denken wat anderen er van zullen vinden. Ze begon ook over wat anderen soms dan wel dachten en zo verder. Ik kreeg het idee dat in haar omgeving, dat het tja, niet altijd even makkelijk was om jezelf te zijn. Ergens waar het gemene goed veel meer teld. Ergens waar bepaalde standaarden staan. Zo van: “kijk dit is belangrijk”. Vanalles dat op het meisje werd gedrukt om rekening mee te houden. Je kwam als snel in een tegenstelling met een gebaande uitspraak.
En hoe ik er dan over dacht? Over in het leven staan en met kleding etc. Op dat moment in de bus droeg ik een hoedje.
Ook, nou carpe diem, ik ga, straks, nah ja nog niet meteen, maar een keer ga ik ook dood. Daar niet een te zware lading opleggend, ook vooral voor de vrolijkheid gaan.
dichter01 