Moment
In hoeverre moet ik aanmoven
en in hoeverre moet ik spijt hebben
van wat ik heb losgelaten?
Niet aan vast heb gehouden
Het vermoedelijk als:
te simpel ‘zag’
Of voelde
of naar gedraagde
Als de ouders tof zijn
er altijd aan vasthouden
Iets nieuws komt wel weer
iets nieuws komt wel weer
Maar geef het niet te snel op
Wij
Volwassen
zitten vol met ‘verdwelingen’
van wat wij denken te menen
wat wel niet is
Als jonge kid is het vrij gelijk
Men kan denken dat het hardleerse
erbij hoort
Dusdanig dat je die weg
als voorkeur neemt?
Ik ben niet verdwaald
maar makkelijk aangeraakt
“Hoi Berend, in m’n whatsapp
contactenlijst” die blijkbaar
vele jaren aanwezig is geweest
Waarom frustreerde ik mij over
aandacht van een meid?
Zag ik haar als te speels
en ontwetend
en mij als:
“maar ik ga me nu niet hechten”?
En wanneer die drempel dan kwam
van: we komen dichter bijelkaar,
komt het niet dicher bijelkaar,
maar uitelkaar?
Ik heb té vroeg losgelaten
en met alleen een paar woorden
had ik de boel kunnen bijbenen
Het was erg makkelijk om het niet
te gaan afwenden,
maar had ik het wel in me?
De currage, de moed, het vertrouwen
en ook: dat ik niét
haar tijd verdeed (dat ik daarin dacht)
De momenten, de momenten van
leven waar ik zo in geloofde
Na het ene tijdsbestek, periode,
komt het andere tijdsbestek, periode
Ja, ja, ja
ik was nog
te diep gekwetst
voor m’n passievrucht
die me vrijwel pats, boem verlaatte
+ dat ik opgaf? het niet goed aan zag komen?
De grootste les die ik mag nemen
is dat dat
niet de standaard is
dat mensen bijelkaar komen
en elkaar weer verlaten
Ik dacht dat, ik meende dat
heel erg
Het zijn, waren mijn paradogma’s
Niets is minder waar
niets is minder waar
dichter01 